Праз гонi мiлыя здаля
Глядзiць радзiмая зямля,
Дзе ты глядзеўся у нябёсы
I ў рэчку з возерам змаля.
Туды вядзе дарогi нiць,
Там мова родная шчымiць...
Табе там некалi давалi
Iмя, што гожа так звiнiць...
Нясi, як сцяг, сваё iмя,
Нясi, як крыж, сваё iмя,
Хоць часам сiл iсцi няма
I дзьме ў душу парой зiма...
Там за цябе стаiць гарой
Пагорак кожны, як герой,
I за цябе там лес – сцяной –
Не пастаiць ён за цаной!
I там ёсць дом, дзе сцены, столь,
Парог, падлога, печ i стол
Табе гатовы памагчы
Тваё iмя аберагчы...
На свет, дзе храм ёсць i турма,
Прыйшоў ты, пэўна ж, нездарма...
Нясi, як крыж, сваё iмя,
Нясi, як сцяг, сваё iмя...
Iмя
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106061500994
Свидетельство о публикации №106061500994
Рецензии
