Званок
Да краёу перапоўнiцца смуткам душа –
Аж бывае слязамi з вачэй пралiецца:
Зноў мой школьны званок зазвiнiць мне ў вушах
I, нiбы той званок, затрымцiць маё сэрца!
Гэта родная школа паклiча мяне.
I яна рада ўбачыцца будзе са мною:
У двары мяне бэзавай веткай кране
I са мной прывiтаецца ручкай дзвярною,
I шчаслiва званком мой абвесцiць прыход!
Я зноў вучнем сябе на хвiлiну адчую.
Гэта колькi з плячэй маiх звалiцца год?
Аднакласнiцы смех у званку тым пачую...
Прыгадаю шчымлiва свой першы званок
I – апошнi званок, што у свет нас паклiкаў.
Аднакласнiкаў твары мне ўбачацца зноў
I маiх педагогаў прасветлыя лiкi...
Да краёў перапоўнiцца смуткам душа –
Аж бывае слязамi з вачэй пралiецца:
Зноў мой школьны званок зазвiнiць мне ў вушах
I, нiбы той званок, затрымцiць маё сэрца!
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106061501048
Свидетельство о публикации №106061501048
Рецензии
