Дзядуля Юзэф добры столяр быў.
Калi дачку старэйшую прасватаў,
Нам стол з разнымi ножкамi зрабiў,
Што вельмi упрыгожыў нашу хату.
На iм абрус, Мар’яны бабкi дар,
Ёй вытканы з ёй спрадзенай кудзелi.
Ў куце пад абразамi, як аўтар,
Збiраў нас памалiцца у нядзелю.
I гэты стол у святы нас збiраў, -
Прысмакаў розных рады мы адведаць.
Спявалi госцi з намi тут не раз –
Вiном лiлася шчырая бяседа.
I гэты стол пiсьмовым быў у нас, -
За iм рабiў дамашнiя заданнi,
А як iржаць, падбрыкваць стаў Пегас, -
Асновы спасцiгаў вершаскладання.
Вялiкi свет па iменi пазваў.
Дарогi невядомасцю пужалi.
На развiтанне стол я цалаваў,
Калi iшоў у войска поўны жалю.
Для хлеба i для кнiгi той прастол,
Куды б не завялi мяне дарогi,
З удзячнасцю успомню я i ў сто
I ў думках пакланюся яму ў ногi...
Стол
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106061301985
Свидетельство о публикации №106061301985
Рецензии
