Высокае, як голас бору,
шчасце
Сябе знайсцi аднойчы у жыццi!
Якое шчасце ў бор,
даўно апеты
Паэтамi i птушкамi,
ўвайсцi.
З кашом лазовым пад руку, як з летам,
Збiраць фальклор крамяны, баравы!
I ранiцы настрой, калi,
туманам
Падняўшыся,
запоўнiў паплавы,
Настой лясны ўдыхаючы, ўздыхнуў я
Ля могiлак вясковых за мастом.
Сцяжынка баравая пад нагамi
Мне завiляла радасна хвастом.
I сосны – хоць i вецер у галовах –
На роздуму дарогу навялi.
I кропелькi дажджу майго грыбнога
Мяне крапiлам неба абдалi!
Я вырас вось пад гэтымi дажджамi.
Я вырас.
Ды расце мая любоў
Да краю,
Дзе ў бары маiм аднойчы
Сябе знайшоў, шукаючы грыбоў!
Баравы верш
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106061301868
Свидетельство о публикации №106061301868
Рецензии