Вершы беларускага складу

У лесе

Бягуць па дарожцы
Дзяўчынка і хлопчык
А за імі – татка
Ў зялёным швэдры

Брат і сястрычка
Сашчапілі далоні
І бягуць насустрач
Сырой дарозе.

І татка за імі не паспявае



___________________________________________


***
.............Алесю Разанаву

Я іду па замглёнай вадзе
Чалавечых ілюзій

На маім языку
Палае і курчыцца
Рэха святых імёнаў

Кожным крокам наступным
Я ўтоптваю ў бездань
Свой жахлівы адбітак

Але кожнага разу
Вяртаецца ён
Яшчэ больш дасканалым
Ва ўласным чарноцці

Калі скончыцца ноч
І водсвет далёкае зоркі
Растане ў нябыце

Лёгкі вецер хвалямі скрышыць імя чалавека,
Што крочыў калісьці люстэркам жыцця

І ніхто не згадае яго
Без таго хапае праблем


____________________________________________




***
............Светлай памяці
............Міколы Сымонавіча Купрэева

Мятлік зляцеў з далоні.
Вершык зляцеў з душы.
Ветрам, ад слёз салёным,
Лістам у чорнай мжы
Стаўся.

І адарваўся.
І назаўсёды знік
У цішыні авацый
Аркушаў сціплых кніг.


_______________________________________



***

Па нетрах вуліцаў я поўз, нібы чарвяк.
Шукаў сябе –
і па шчацэ сцякаў застыглы час
і абрынаўся, бліснуўшы, у бездань.

Складаліся урыўкі у адно
і пальцамі праводзілі па скуры,
нібы па аркушы недачытанай кнігі.

Так пачынаўся дождж.

(Ці ведае хто з вас хваробу тую,
Што спапяляе ўсё нутро маё?)

Прыйдзі ж, дажджына-сябар,
Прыйдзі і забяры мяне адсюль!



_____________________________________




***
У раме акна –
Дрэва і неба –
Свет, народжаны
Святлом,
Брудным шклом
І маім позіркам.

Гэты свет застанецца.






AMELIE
 
...........Кацярыне К.

Гармонік восені
Нам праспявае
Караценькую песеньку
Пра павуцінне

У тваіх валасах
Заблукаў вецер словаў
Але так і
Зляцеў ні з чым
Назаўсёды
Amelie
Твае пальцы халодныя
На вуснах маіх

Маўчу



_____________________________________

БЕЛАРУСІ

…Але
спахапілася раніца
І птушкай на неба ўзышла,
Мне вочы песняю зраніўшы.

Мне справа –
У светлані сянняшняй
Сядзець на гаўбцы і пісаць
І бачыць, як ты прачынаешся,
Каханая
Мая.



____________________________________


НАГОДА

Я заплюшчваю вочы
Пустэча
У хвалях дажджу
Плавіць Ружу
І душыць, і душыць хімера.

Чорным покрывам цень мой
Правіць новую цела-імшу
Ў гонар вогкай зямлі,
Зноў трапляючы ў рукі няверы.

Як жа цесна ў абдымках тваіх,
Афрадыта!
Лёс маўкліва ліеш ільняных валасоў
У цыстэрну Нябыту,
Усміхаючы твар свой
Няшчырай тугой

Але мне падабаюцца гэтыя рытмы
І пад зорамі лужын – пустых, хваравітых –
Я хачу танчыць толькі з табою адной



______________________________________________





***
І калі расчынілася Брама Нябёсаў
Асляпіла залотаю хвалі травы,
Я ўсе раны свае да Яе папрыносіў –
Злыя краскі жыцця, рэха словаў старых.

І сказаў: “Забяры ад мяне маю хіжасць,
Ліпкі сум і бязмэтную рытміку жыл,
Каб забыўся на морак, каб нібы не жыў,
Каб забыўся на морак,
Забыўся на морак!!!”

І тады усміхнулася хмара нябёсаў,
І тады зачынілася Брама Нябёсаў...

– Да
сустрэчы..