Трррынь...

Трррынь...
Дзіўныя ў нас з табой адносіны, што ні кажы. Ты нават не здагадваешся, мой мілы дружа, што я ведаю, калі ў цябе Дзень Нараджэння. Я ніколі не цікавілася ў цябе пра яго. Можа, баялася адказнасці, якая б наступіла ад гэтага ведання, можа, – проста залішняй афіцыйнасці ці фармальнасці пытання. Зрэшты, і ты ў мяне не пытаў пра мой Дзень Нараджэння.
Я ніколі не тэлефанавала табе ў Дзень Народзінаў. Проста так – калі хочаш, але толькі не ў гэты дзень. Я з’яўляюся, калі захачу. Бяру слухаўку, набіраю твой нумар і...


Трррынь... трррынь... трррынь... трррынь...
- Алё.
- Здароў! Як справы?
І ўсё. Больш нічога не трэба. А калі б я хоць аднойчы патэлефанавала табе ў Дзень Нараджэння, то гэта б усклала на мяне абавязак званіць табе ў гэты дзень штогод. А раптам я захварэю, ці закахаюся і не змагу цябе павіншаваць? Ты пакрыўдзішся. Таму я адмыслова не тэлефаную табе ў гэты дзень. І ты нават не здагадваешся, што я ведаю пра яго.
Дзіўныя ў нас з табой адносіны, што ні кажы. Я вось усё думаю, за што гэта ты яе кахаш, гэтую маленькую шыпялявую дзяўчынку з ціхім, ледзьве чутным голасам? Калі вы разам едзеце ў метро, ты, мабыць, яе зусім не чуеш. А толькі ківаеш галавою, каб не паказаць сябе як зусім нявыхаванага чалавека. Часам мне нават здаецца, што я б хацела, каб ты кахаў мяне, а не гэтую маленькую шыпялявую дзяўчынку. Але што б я сказала, каб ты прызнаўся мне ў каханні?
- Не жартуй так больш, дурань.
Але ж гэтага ніколі не будзе. І я гэта ведаю. У нас не тыя адносіны.
І таму я буду ісці, пераступаючы праз лужыны і нават не заўважу, як скончыцца дождж. Я буду крочыць пад парасонцам і ўглядацца ў люстэркі, што саплівае вясенняе надвор’е раскідае па асфальце. І буду бачыць у іх аскепкі неба і галінкі дрэваў. І буду радавацца, што, каб убачыць іх, не трэба задзіраць галаву, бо там усё адно – чорны парасон.

Трррынь... трррынь...
- Алё.
На гэты раз ты зняў слухаўку пасля двух гудкоў, а не звычайных чатырох.
- Прывітанне! З Днём Нараджэння!
Дзень Народзінаў – найлепшая падстава, каб з’явіцца добраму старому сябру пасля доўгага перапынку.
Я ведаю, ты не пакрыўдзішся.

(15.05.2005/17.05.2005)