Блакитныя Кветки

Пилип падняу галаву - и як зауседы убачыу ружовае неба Ааттану. Здавалася, што гэтае неба блишчыць нейким ружовым жудасным светам яки здавауся Пилипке негледзячы на тое, што ен нарадзиуся и вырас на Ааттане непрыемным и нават смяротным...Хлопчык сидзей на каленках на зямли якая была чырвонага колеру и збирау бледна-ружовыя кветки на доугих сцеблях. Ен старауся збираць кветки як можна больш светлыя, бо светлыя, амаль белыя кветки - было адзинае белае, што нараджала чырвоная зямля Ааттану.
- Пилип! Пилипка! Хадзем яси! - пагукау яго дзявочы голас. Пилипка уздыхнуу - хоць и пужали яго зауседы далины Ааттану, але ж ен як любы маленьки хлапец - неважна, дзе жыве ен - на зямле кали Нарычы у Беларуси альбо на Ааттане, кали чырвонага возера якое было чырвоным зза раствораных у им салей - ен любиу гуляць кожны дзень, знаходзиць нешта новае, новае, падкрэсленае цудоуным блискам невядомага. Ен лег на зямлю, спадзяючыся што Анелина яго не пабачыць, але ж старэйшую сястру складана было падмануць
- Бачу! Бачу цябе! Хадзем, Пилипка! А то я бацьку кажу, што ты дрэнна сабе паводзиш!
Пилипка падняуся и пайшоу да дому...дом гэты, як и усе нямногия дамы на Ааттане быу зроблены як дом на час а не на назауседы, але ж у некальких таких хатах людзи жыли ужо доуга, бо кали на зямле адбылася нейкая вялизная вайна и шмат чалавекау страцили свае дамы яны адправилися шукаць шчасця у космас...туды, дзе блишчэла зорка Бейльтегейзе бо менавита кали яе астраномы знацшли шмат планетных систэм якия были дападобы сонечнай и на дзивоту биёлагам знайшли там жыцце.
Але ж...што гэта было за жыцце? Барацьба з иншыми формами жыцця, барацьба з иншыми иснотами дзе падчас людзи паводзили сабе жорстка, як захватчыки.
Часта свет новых зорак аказвауся сапраудным канцэрагенам - кольки людзей пакинуушых зямлю памерла ад бязлитасных хвароб - ад раку у першую чаргу...а кольки их так и не дабралося да новых, абетаванных планет и заставили цела сваи у космасе...кольки мертвых касмичных караблец плавала у касмичным прасторы, караблеу, дзе не хапила топливу да канцы шляху альбо не хапила ежы ци кислароду...но некаторыя выжили и пакольку чаловек - дзивосная, моцная иснота, якае здолее прыстасавацца да амаль любых умоу людзи жылИ. Яны строили паспяхова хаты са шматкоу жэсци на чырвоным Ааттане, яны вырошчавали бактэрый якия давали людзям можа не смачную, але ж маючую усе неабходнае ежу. Яны ж строили дамы и на планеце што была побач с Ааттанам, побач з Каллиепай и там змагалися за кожны дзень, за кожны час свайго жыцця...
...И кали людзи змагалися з бязлитасными стыхиями прыроды яны были разам - усе браты, беларус и немец, руски и грузин, араб и яурэй...не иснавала ни нацыянальных, ни рэлигиезных различай. Але ж прыйшоу час и людзи зноу паведали што такое забойства и зайздрасць, зноу пачали забиваць друг друга. Але гэта было ужо шмат гадоу пасля таго ружовага дня на чырвонай планеце кали десяцигадовы хлапчук збирау бледна-ружовыя кветки и марыу знайсци адну - блакитную альбо белую...
Падняушыся и узяушы сабраныя кветки Пилипка пайшоу у хату дзе за длиннай даской сидзели яго бацька, яго старэйшая сястра и яшчэ нейки чалавек. Але ж...першае, што убачыу Пилип была дзяучынка. Таких николи не бачыу ен раней бо нават дзеци на Ааттане были ружоватыя, запэцканныя пылью гэтай планеты...а яна была - беленькая, нибыта кветка. Уся беленькая пачыная ад ножак абутых у блискуча-белыя боцики да валос якия были такими светлыми, што здавалися зробленными з срэбру. Ен апусциу галаву саромячысь свайму захапленню, бацька и сястра засмяялись, и пилипка у думках ужо пракляу гэтую дзяучынку якая прымусила яго пялицца на нее нибыта ен нейки бястлумовы дурань з тых серыялау, што гледзиць Ника, яго сястра...
- Дабрыдзень! - так, быццам ничога дрэннага не адбылося сказала дзяучынка усмихаючыся яму а потым павярнулася да дзядзьки яки сидэу за сталом
- Як добра, дзядзя! Вось тапер мы будзем гуляць з гэтым хлопчыкам! - и без перапынку
- ты у якия гулянки граць любиш? А книжки любиш чытаць? А...
- я з дзяучонками не граю. - буркнуу Пилипка пытаючысь жорсткасцю скрыць тое уражанне якое атрымау он гледзючы на цудоуную гэтую дзяучынку. Бацька адвесил яму падтумыльник, але ж даволи пяшчотны
- ну, ну, Пилип. Гэта так та ты сустракаеш нашых новых суседзяу?
Пилипка смурна маучау. Бацька усмихнуся
- Гэта мой стары сябар, Виктар Анатольевич Пцичук, а гэта яго племянница, Юля.
пилипка задрыжэу - няужо той самы Птычук пра якога так шмат апаведау яму бацька - яны з бацькам змагалися разам, кали на зямли можна было яшчэ иснаваць людзям ды жывелинам...
- Вы - той самы Виктар Пцичук? - Пцичук усмихнууся. Гэта быу немалады ужо чалавек з доугими сивыми вусами и доугими валасами падобны на воина з сярэдневечча. Яго вочы як прымециу Пилипка были такими ж блакитна-шэрыми як вочы дзяучынки, але ж асаблива прывадными были руки Пцичука - прыгожыя далони з доугими пальцами...
...Складанасци першай сустрэчы з Юлияй памятоу тольки Пилипка яки страшэнна саромеуся их - бо Юлия была цудоунай дзяучынкай. николи яна не плакала, николи не жалилася. Зауседы гатовя дапамагчы, вяселая, хуткая яна стала лепшай сяброукай для Пилипки и ен ужо не мог уявиць, як ен мог жыць без яе...
Ен расказау ей пра сваю мару знайсци белую кветку и яна не смяялася як иншыя дзеци - ружовыя, чырвонавочыя исноты якия безлитасна дрэжнили яго за тое, што он усе шукау и шукай новыя кветки - наадварот, яна усмхнуушысь паабяцала яму, што цяпер яны будуць шукаць кветки разам и абавязкова знойдуць гэтую белую кветку. И тады ен прэадолеушы саромливасць сказау ей пра самае таемнае
- а ведаеш, Юля, тут да нас жыу адзины дзедок, стары касманаут и ен...ен казау мяне, што...иснуе лягенда якую злажыли першыя сяляне Ааттану - што той, хто знойдзе белую кветку здолее усе пераадолець и дабрацца да зямли...
- а ты бачыу зямлю, Пилипка?
- не, але ж...дрэжниць не пачнеш?
- не! - яна ж усмихнулася и дзве цудоуныя ямачцы зъявилися на яе шчочках
- дык вось...няма ничога акрамя адной справы...чаго б я жадау так моцна, як папасць на зямлю! Тата шмат мауляу мне пра зямлю, пра беларусь...неба там не ружовае - а блакитнае-блакитная, як тые блакитныя кружки з яких мы пъем чай, але ж той блакит у шмат разоу прагажэй гэтага...а часам там бывае навальница - и на блакице зъяуляюцца хмары - белыя и шэрыя. Яны клубяцца и уздымаюцца нибыта марския хвали и гледзючы на их можна уяуляць сабе розных иснот - жывел альбо птушак альбо людзей ...альбо розныя карабли. И кали пачынаецца дождж то кропли вады калоцяць па даху пад яким гнездзяцца ластауки альбо трасагузки и можна сидзець пад дахам дзе суха и цепла, слухаць птушак, слухаць стук кропляу...а кали хварки удараюцца адна а другую то блишчыць малынка...а ноччу там неба не такое...чырвона-чорнае как на Ааттане дзе николи зорак не бачна, а цемна синяе и зорки ззяюць у им нибыта мноства цудоуных лихтарыкай - блакитных и жоутых.
- А яшчэ - усмихнуушыся дадала Юля
- У жнивени як мой дзядзя казау, там расце жыта и здаецца, што пали яго - залатыя. И памиж гэтага золату можна пабачыць блакитныя васильки. Аднак ты так усе расказау цудоуна, Пилип! Ты аднак паэт!
- Што такое паэт? - засаромеушыся спытауся Пилипка
- ну, яки вершы пиша.
- а што такое вершы?
- як? Не ведаеш? А мяне дзядзя навучыу многим вершам - ен их шмат ведае! Яна нахмурыла броуки и пачала чытаць па памяци
"па над белым пухам вишняу
быццам сини матылек
бъецца уецца шпарки, лекки
синякрылы матылек
па над им усе паветра
у промнях сонца залатых..."
А далей не памятую! - засаромелася яна таксама
- але ж у мяне есць книжка, дзе ёсць шмат вершау!
Але ж пилипа цикавили белые кветки. Ен жадау на зямлю. Шмат кали яму снилася, як ен сидзиць пад дахам и чуе як парабаняць па яму кропли дажджу, як нешта шчабечуць ластауки, нават запах сена яму сниуся - але ж прасыпаючысь ен разумеу, што ен на Ааттане, планеце, якая заставалася чужоу для яго негледзячы на тое, што ен на ей нарадзиуся...
И ен ведау, што кали вырасце вялики як бацька або дзядзя Пцичу ен пойдзе туды, дзе бачныя горы Аатлану и знойдзе там блакитную кветку яки дапаможа яму знайсци шлях да дому.
...
Аднойчы Юля паказала яму закрытую далонь
- вугадай, што тут есць???
- не ведаю...
яна разымкнула пальчыки - семечка, маленькае семечка ляжала на яе далошцы
- бачыш? Гэта семечка блакитнай кветки. Я у дзяздзи знайшла. Мы можам пасадзиць яе у зямлю и яна вырасце у блакитную кветку и мы вернемся на зямлю.
- Але ж ведаеш што нашы яшчэ дауным дауно спрабавали пасадзиць на Ааттане зямные раслины але ж у их ничога не вырасла...
- то раслины, а гэта - блакитная кветка! - не здавалася Юля
- я буду малиць пана бога каб ен памог вырасци гэтай кветцы и ты будзеш малицца таксама! - цьверда сказала Юля.
Пилипка не мог спрачацца з маленькай сваей сяброукай - разам яны вырыли ямку, налили туды вады и палажыли туды зямное семечка. Пилипка уразиу сабе, якой прыгожай будзе блакитная кветка и вырашыу, што будзе кожны дзень забоцицца аб ей...
...Але ж шли дни и кветка нияк не вырастала. Прайшло Аатланскае "лета" кали з пустыняу прыходзиу спякотны вецер и прыносиу з сабоу хмары чырвонай пыли и настала Аатланская "зима" бо на Аатлане памиж ими няма пераходу - зрабилася адразу халодна, нельга было ужо шмат гуляць на вулицы и дзеци забыли пра семечка блакитнай кветки, якое не жадало расци на чужой планеце...
Аднойчы Юля не прыйшла гуляць. Пилипка паушоу да яе, пастукаю у дзвер якую адпыниу Пцичук - убачыу якими красными стали вочы дзядзьки
- Пан Виктар, а Юля дома?
- Захварэла яна - быццам звиняючыся сказау пан Виктар
- але ж ты заходзь, хлопча кали жадаеш.
Юлия весела усмихнулася кали убачыла Пилипку але ж яго не пакидала уражанне, што яе мучыць нейкае пакута. Юлия была добрай дзяучынкай и не жадала никому дастауляци клопат, таму яна николи не плакала и не крычала кали у яе штосьци балела, вось и сення яна тольки усмихнулася
- Дабрыдзень пилипка!
- Дабрыдзень. Што гэта ты захварэла?
- да ничтога...мабыць зъела нешта не тое...- сказала яна усмихаючыся и даверлива гледзячы на сябра сваими вяликими, шэра блакитными вачыма...
...А потым...потым яна хварэла. Хварэла усю зиму гаснучы нибыта лихтар, гаснула у пакутах и кожны патау, чаму, за што гэтае цедоунае дзиця, безвиннае дзиця пагибае у таких пакутах? Юля памерла у апошни дзень зимы...яе маленькая, высахшэе цельца здавлася належала нейкай старушке - цельца якое пасля стольких пакут набыло месца у чырвонай зямли.
Пилипка не бачыу як яго сяброуку закапали у зямлю. Нет, не не жадау каб хто сьци бачыу як ен плача - а ен плакау кали тых каменеуц дзе яны гуляли разам. Рбилася усе спякотней и спякотней. Лета за адзины дзень змянила зиму. Кали слезы яго спынилися он падняу галаву и здзивиуся убачыу нешта...блакитную кроплю на крыви якой была залита зямля планеты. Блакитная кровля расплывалась але ж вось ен убачыу яе - убачыу лакитныя промни састасаваныя адзины з другим - и убачыу тонки горды сцебялек, убачыу моцны цвяток яки на ралли памиж суръезнага жыта - нибыта бяспечны музыка сярод заклапочаных сялян. Блакитная кветка...блакитная кветка вырасла! Узрадаваны хлапчук захиснуу галаву назад и пачау смяяцца - смяяцца жорстка и неяк бязлитасна. И, выцянуушы далони да ружовага небу ен закрычау - и сам не ведау, адкуль брау гэтыя словы
- Божа, ты дау мне кветку и забрау яе? Сястрычку маю, сяброуку? Адну кветку? Адну кветку? Ци ж ты таргаш яки што за карман трымаецца? Я думау - ты магутны божа, а ты невяличка! Крохатны божык!
яшчэ доуга гразиу хлапчук бязлитаснаму, магутнаму небу...але ж маладосць и стамленне узяли свае. Ен сам не замециу як заснуу...
Нехта дакранууся да яго плеча. Пазвал голасам пана Виктара
- абудзися, хлапчук! - Ен адпыниу вочы и адруху усе успомниу - вось и у пана виктара слезы яшчэ блишчаць на вачах бо Юлия памерла...але ж чаму стары дзядзька усмихаецца? Праз кропли слез?
- Абудзися, хлапчук! Глядзи, глядзи! Ах, глядзи! - Пилипка падняуся и прауцер вочы - блакитныя кветки, блакитныя кветки моцныя як любы сарняк, блакитныя цветки змагаючыся з кветками Аатлану и са спякотаю яго пакрывали усе - пали дзе раней ничога не расло, прыгорки - нават дабиралися да гор яны жадаючы захапиць далекия их вершыни.
- Ах, ах...-тольки и гаворыу пан Виктар не трымаючы слез якия цякли па вусам яго.
- ах, ах, блакитныя кветки! Вось мы и вярнулися на зямлю, Пилипка. Бо мы ужо вярнулися на зямлю...