Как таял снег
Люди ехали в электричке, впиваясь глазами в кроссворды; “Комсомольскую правду”, которая не нуждается в рекламе и толстые книжки, открытые на восьмой странице. Странные дяди и тёти ходили из вагона в вагон. Женщины носили на руках детей, которым всем как одному требовалась операция. Маленькие чумазые мальчишки пели песни, и, кажется, ещё кто-то играл на гитаре. Целый город, целый мир, застеколье.
Никто не смотрел в окно. А если и смотрел, то видел там всё, кроме одного – как таял снег. Поезд останавливался, выплёвывал пассажиров и заглатывал новую порцию людей. На очередной станции электричка остановилась, но двери остались закрытыми. Машинист постучал в микрофон, откашлялся густым баритоном и сказал: «Двери откроются только после того, как растает снег». И тут люди ожили, они бросились к окнам и стали показывать пальцами на пар, исходящий от раскалённой земли. Снег ищезал на глазах, а люди кричали, пытаясь остановить его, умоляли его, клялись, что больше никогда такого не произойдёт. Они метались из стороны в сторону, сбрасывали с себя куртки и открывали окна. Наконец двери открылись и электричку вырвало разноцветной смесью потных и грязных людей…
Но было уже поздно. На улице во всю цвело цветами и светило солнцем лето. Машинист, постучав в микрофон и откашлявшись густым баритоном, сказал уже в пустую электричку: «Будьте осторожны. Двери закрываются. И помните: снег выпадает и растаёт автоматчески».
(февраль 2004 – 6 марта 2005)
ПЕРЕВОД
Як раставаў снег
Што тут можна сказаць? Няўжо вы не ведаеце, як растае снег? Усё банальна і проста. Калі надыходзіць вясна, звычайна пачынаецца адліга. А яе задача і складаецца ў тым, каб растапіць снег. Свеціць сонца, чырвоная нітачка на зашкельным тэрмометры з неймавернымі намаганнямі, але ўсё ж такі падымаецца вышэй нулявога дзялення, і метамарфозы пачынаюцца. Снег ператвараецца ў дождж, цячэ ручаямі па зямлі, адклейвае падэшвы ад чаравікаў і мочыць шкарпэткі. І так з году ў год. Зараз адбывалася тое ж самае. Трэба толькі заўважыць той факт, што на гэты раз ніхто не заўважыў, як пачаў раставаць снег.
Людзі ехалі ў электрычцы, утаропіўшыся ў крыжаванкі, “Комсомольскую правду”, якая не церпіць нястачы рэкламы і тоўстыя кніжкі, разгорнутыя на восьмай старонцы. Дзіўныя дзядзькі і цёткі хадзілі з вагона ў вагон. Жанчыны насілі на руках дзяцей, якім усім як аднаму патрабавалася аперацыя. Маленькія мурзатыя хлапчукі пелі песні, і, здаецца, яшчэ нехта іграў на гітары. Цэлы горад, цэлы свет, зашкелле.
Ніхто не глядзеў у акно. А калі і глядзеў, то бачыў там усё, акрамя аднаго – як раставаў снег. Цягнік спыняўся, выплёўваў пасажырў і заглынаў новую порцыю людзей. На чарговай станцыі электрычка спынілася, але дзверы засталіся зачыненымі. Машыніст пастукаў у мікрафон, адкашляўся густым барытонам і сказаў: “Дзверы адчыняцца толькі пасля таго, як растане снег”. І тут людзі ажылі, яны кінуліся да вокнаў і сталі паказваць пальцамі на пару, што зыходзіла ад гарачай зямлі. Снег знікаў на вачах, а людзі крычалі, жадаючы спыніць яго, умалялі яго, кляліся, што больш ніколі такога не будзе. Яны мітусіліся з боку ў бок, скідалі з сябе курткі і адчынялі вокны. Нарэшце дзверы адчыніліся і электрычку званітавала рознакаляровай сумессю потных і брудных людзей…
Але было ўжо позна. На вуліцы ва ўсю квітлела кветкамі і свяціла сонцам лета. Машыніст, пастукаўшы ў мікрафон і адкашляўшыся густым барытонам, сказаў ужо ў пустую электрычку: “Будзьце асцярожны. Дзверы зачыняюцца. І памятайце: снег выпадае і растае аўтаматычна”.
(люты 2004 – 6 сакавіка 2005)
Свидетельство о публикации №105030600692
Идеа - 5
Реализация идеи - 4
Средний бал 4,5
Евгений Анатольевич Барма 31.03.2008 10:48 Заявить о нарушении