Знак бяды по Быкову

Маленькая веска – усход Беларусі,
Такая, як сотні малых.
Маленькая веска – крывя Беларусі,
Крывя нашых продкаў жывых.
Жылі там Багацькі – малая сямейка,
Такая, як сотні другіх.
Пятрок, Сцепаніда – былі ў ей бацькі,
Бацькі, аб якіх не змаўчыш.

І кроў усюды ліецца, і ўсюды нягоды, -
Вось як нашыя людзі жылі,
Калі немец-Гітлер з фашысцкай нагоды
І войска яго ў краіну прыйшлі.
Жыла тая веска, як сотні астатніх,
Жыла, і не ведаў ніхто,
Якую пакуту трымаюць Багацькі,
Якую “падзяку” трымаюць. За што?

Былі ў гэтай весцы свае тлумачэнні
І думкі свае наконт ўсяго.
Жылі у гэтай весцы пакут пакаленні
Са знакам бяды. Але дзеля чаго?
І шмат існавала тых знакаў бядовых,
І шмат іх было ў Багацькаў сям’і:
То бомба, масток, журавель ды сядзіба,
То ліпка, Галгофа, ды крыж і вясна.
Многа шчэ было тых знакаў вясковых,
Многа шчэ бед напаткала сям’ю.
Многа тых знакаў яшчэ незлічоных
Там засталося, сышло ў зямлю.