Разговор с миниатюрой Ян Лехонь, 1899 -1956

В угаре бурной ночи, измучен пьяным адом,
Люблю в портрет старинный всмотреться пылким взглядом.
Лицо давно умершей – всего лишь ложь без меры.
Скрывают куртизанку изящные манеры.

И говорит она мне с улыбкою небрежной:
-Как всех я искушала своей красою грешной!
А я ей отвечаю:
– Забыть смогу едва ли,
У князя Шварценберга  с тобой мы танцевали.

- Не хочешь ли изведать, как лаской услаждаю?
Так будь послушен, паж мой, призыва ожидая!
-А помнишь, - отвечаю, - как ты была со мною,
в моих объятьях жарких, той ночью, под луною?

- Придешь еще? – спрошу я. - «О да!» - в ответ услышу,
росинки соскользнувшей звучит тот голос тише...

Так шепчемся друг с другом, в восторге и обмане.
Я - и портрет старинный ясновельможной пани...



Rozmowa z miniaturą

Znużony skamandrowej pjanej nocy heca,
Lubię się w miniaturę wpatrywać kobiecą,
Co kłamie dawno zmarłej twarzy podobieństwo,
Jak kurtyzana, która udaje panieństwo.

"Patrz, jaka byłam piękna! Jak kusiłam grzechem!"
Zdaje się mówić do mnie z porubnym uśmiechem.
"Znam cię, dostojna pani - myśł ma na to dzierga -
Poznałem cię na balu księcia Szwarcenberga."

"Chciałbyś mnie mieć? Czar chłonąć i pieścić me wdzięki
Bądź więc posłusznym, paziu - czekaj na gest ręki."
"Czyż nie pamiętasz - mówię - w księżycowym błysku
Tej nocy, którąś w moim spędziła uścisku?

Przyjdziesz raz jeszcze?" - pytam. "Tak!" - szepnął z cicha
Jak trawa, gdy od rosy porannej wysycha.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Tak gruchając ze sobą, kłamiemy na hura -
Ja i dostojnej pani stara miniatura.