Мроя Кицежа беларуская мова

    

https://www.amway.ua/ (Логин для входа - ANAVER)



         МРОЯ КІЦЕЖА
    1.
У славянаў слава – слава Госпада!
А сярод славянаў – Русь Святая.
Як на востраве, на Русі Святой, на вялікай той,
дзесць пад Свіцяззю – слаўны Кіцеж град
(векапомны Граль!),
што паэтамі
уваспеты ён,
пераказаны шмат паданнямі,
што легендамі і казаннямі ён авеяны.
Нескароным горадам
уваскрэсне ён, спаконвечнаю светлай мараю.

Дзе шукаць яго?
Як чакаць яго?
Скуль пачнецца ён спеўнай песняю?
Бо славянаў шмат –
ды ў славянаў слава – Слова Госпада!
А сярод славянаў, нібы ў акіяне – Русь Святая:
як на востраве на Русі Святой,
на вялікай той – ёсць Русь Белая:
Беларусь мая, не скароная,
не самлелая.
Памалюся й я
за славянаў славу,
славу Госпада!
Светлым словам, шчырым Словам, не спадыспаду –
на Ўсход гледзячы, словам сонечным.
2.
Што ёсць белае? –
гэта чыстае малако з грудзей пад маністамі,
пад жамчужнымі перламутрамі
у жанчыны што не замужам шчэ;
то матулін хлеб – дотык вечнасці ў чалавечнасці.
Што ёсць белае? –
гэта светлае і празрыстае,
як вада ў бары сцюдзяністая.
Што ж ёсць Белая? –
не палонная, не прыгонная,
Духам моцная,
сэрцам чулая – ды пад крыламі,
 пад бялюткімі, пад буслінымі –
Беларусь мая, жураўліная, журавінная…

Не спужаеце нас палыннымі Чарнабылямі –
былі чоныя – адбылі!
Як душіа чыста – заспяваем мы,
і для Госпада, як плады з куста,
даспявапем мы,
бо ў славянаў слава,
слава Госпаду!
3.
Упадзём на дол, як плады ў прыпол,
што мая бабуля да Пятра збірала –
і да цэркаўкі,
да Марыі-Дзевы – паляшучка Мар’я
яблычкі нясла.
Слёзкамі свяціла, з вераю маліла:
“Толькі б не дарэмна! Не прапалі б марна
дзеці ды ўнучэнькі… Госпадзе, свяці!
Папрасі, Марыя, бо табе ж лягчэй:
Ты ж  Яго насіла, Ты ж Яго карміла
малаком з грудзей –
ведаеш, як шкода мацеркам дзяцей…
Знаеш, як балюча –
дзетак да зямлі, да сырой, халоднай,
цёмнай і галоднай –
папрасі, Марыя, Ты свайго Сыночка,
хай яшчэ пасвеціць Ён на белым свеце і моім дзеткам…
і ўнучэнькам тожэ… Іх яшчэ й шкодней…
Папрасі, царыцо. Бо Тобе ж лёгчэй Сына папрасіць?
Ну, няхай посвеціць шчэ на белым свеце…
на Русі на Белдай…
на Палессі родным…
на раццэ Гарыні…
Прыпяці рацэ…

Дзякуе… Пайшла…
І сціскае яблык у далоньцы кволай
любая бабуля: кульбачка ў руцэ –
цягнецца сцяжынкай да сяла паволі,
і цячэ слязіна па худой шчацэ.
Жыццей ка скруціла, долу прыхіліла –
грукае кавенькай, сварыцца ў зямлю:
“Сына пахавала, і забрала ўнучку…
Ух, змяюка чорна, аддавай хутчэй!”
-- Папрасі, Марыя, хай яшчэ пасвеціць
Сын на белым свеце і чужым дзяткам, --
дзякую… “Завошта?”
-- Вось за гэты яблык… праўнучку нясу.

І ўстае паволі за спіной бабулі
слаўны горад Кіцеж!
Бо ў славянаў слава,
слава Госпада!
4.
Упадзём на дол, як плады ў прыпол,
і пакоцімся ў ногі Госпада:
на нябесны дол, светазарны стол,
да апошняе свае ростані.
Эх, не проста так нам да Госпада:
“Прапусціце нас – там жа райскі сад
распускаюцца там кветы вечнасці!”
Эх,  не проста так нам да Госпада,
бо стаіць сцяной хтосць з Апосталах:
-- Прапусціць бы рад, толькі вам – назад:
не праходзяць тут шляхам грэшныя!
Эх, не проста так нам да Госпада –
Херувім стаіць з мячом вострым там:
“Прапусціць бы рад, толькі вам – назад:
не праходзяцца душы грэшныя
там, дзе райскі сад, расцвітаюць дзе
кветы вечнасці…”

Ой, заплачамся, замаркоцімся:
-- Дзе ж ты, сілушка маладзецкая?
дзе ж ты, славушка, слава вольная,
слова светлае, неадольнае?
Дзе ж ты Кіцеж град, паратоўны наш,
град славянскі наш?
У бабулечкі, у прыполе ён,
у худзенечкіх ручках стомленых,
там -- дзе яблычак непаспытаны…

Так то ж, Госпадзе, не спытала я,
не спрабоўвала есці яблычкаў аж да Спасаўкі…
Аж да Спаса я?
Упасі, Гасподзь, паратуй- спасі маіх дзетухнаў…
Пасвяці яшчэ маім дзета…
Дзе ж та гэта я?
1997г.


https://www.amway.ua/ (Логин для входа - ANAVER)