Самокритичность
Два мужчины в возрасте, уже хорошо выпившие, сидели на местах «для больных и инвалидов». (Интересно, к какой из этих категорий они себя отнесли?) Ну, и конечно, вели глубоко интеллектуальную беседу.
- Почему все жалуются на власть?
- Плохо живут, потому и жалуются.
- А кто же в этом виноват? Не сам ли народ? Кто эту власть выбирал?
- Народ.
- Ну так вот я и говорю, покуда народ будет быдлом, дотуда и власть такая же будет.
Электричка тихо постукивала и качалась из стороны в сторону. Один из мужчин встал, попрощался с собеседником за руку и, словив амплитуду поезда и слившись с ней, пошёл к выходу.
А я думала о том, что всегда завидовала самокритичным людям.
ПЕРЕВОД
Самакрытычнасць
Электрычка заўсёды была тым месцам, дзе сканцэнтраванасць цікавых падзей найвялікшая. Калі нешта незвычайнае адбудзецца ў розных канцах горада – гэта, канечне, заўважаць, але далёка не ўсе. А тут, церучыся плячыма адзін аб аднаго, гледзячы ў вочы выпадковым суразмоўцам і час ад часу паглядаючы ў сканворд суседа, ёсць вельмі добрая магчымасць знайсці новую тэму для чарговай замалёўкі.
Два мужчыны ва ўзросце, ужо на добрым падпітку, сядзелі на месцах “для хворых і інвалідаў”. (Цікава, да якой з гэтых катэгорый яны сябе аднеслі?) Ну, і зразумела, вялі глыбока інтэлектальную гутарку.
– Чаму ўсе скардзяцца на ўладу?
– Дрэнна жывуць, таму і скардзяцца.
– А хто ж у гэтым вінаваты? Ці не сам народ? Хто гэтую ўладу выбіраў?
– Народ.
– Ну дык вось я і кажу, пакуль народ будзе быдлам, датуль і ўлада такая ж будзе.
Электрычка ціха пагруквала і хісталася з аднаго боку ў другі. Адзін з мужчын узняўся, развітаўся з суразмоўцам за руку і, злавіўшы амплітуду цягніка і зліўшыся з ёй, пайшоў да выхада.
А я думала аб тым, што заўсёды зайздросціла самакрытычным людзям.
Свидетельство о публикации №104021701652