Незнаёмка
Ты сядзела адна за сталом ля вакна.
А за шыбамі дождж, вецер лісце мяце…
І я п’ю свае піва із куфля да дна.
Твае шэрыя вочы – у іх смутак жыве.
Водблеск лямпы на шкле пляша кроплей віна.
Нібы золатам ліст у пажухлай траве
Прыгажосцю мяне напаі да п’яна.
Свидетельство о публикации №104020701422