В. Г. ван Фоккенброх. Японский сон. Перевод Евг. Витковского

ВИЛЛЕМ ГОДСХАЛК ВАН ФОККЕНБРОХ
(1640-1670)

ЯПОНСКИИ СОН*

Как-то раз, как-то раз
Я по уши увяз
Во сне, в бреду великом:
Я влез на месяц молодой
Над океанскою водой,
Над Тенерифским пиком.

Снилась мне, снилась мне
В том невозможном сне
Младых гишпанцев тройка:
Под мышки головы зажав,
Поскольку каждый был безглав,
Куплеты пели бойко.

Следом вдруг, следом вдруг
Явился мне паук
Британии поболе,–
Он порывался взять реванш,
Разгрызть пытался флердоранж,
Ревмя ревя от боли.

А внутри, а внутри
Чудовищной ноздри
Давид метал каменья
И – краснорож, рыжебород –
Терзал верзила роммелпот,
Дрожа от вожделенья.

Жуткий клык, жуткий клык
Он метил каждый миг
Воткнуть слону под ребра,–
Он шар земной пронзал насквозь,
Раскручивал земную ось
И хохотал недобро.

В страшный зев, в страшный зев
Вместились, присмирев,
Французские актерки,–
При каждой кавалер француз,–
Усердно услаждали вкус
Напитками с Мальорки.

Сквозь кишки, сквозь кишки
Шли сотнями быки,
А также – вот так штука! –
Кареты мчались взад-вперед
И было множество забот
У юнкера Безбрюка.

Под хвостом, под хвостом
Приметил я потом
Ряд гейдельбергских бочек;
Испанский флот, войдя в азарт,
В себя деньгами из бомбард
Палил без проволочек.

Из нутра, из нутра
Пылал огонь костра:
Там орден Иисуса
Смолу готовил и свинец
И мученический венец
Сплетал для Яна Гуса.

А спина, а спина
Была распрямлена
Мостом от зюйда к норду.
И некто, вспухший и с горбом,
Вопил, биясь о стенку лбом:
“Кому бы въехать в морду?”

Под скулой, под скулой
Нагажена пчелой
Была большая груда:
От мёду стался с ней понос,–
И снял штаны учёный нос
Для потрясенья люда.

Под губой, под губой
Стоял кабан рябой;
Лупя ногою в брюхо,
Залез мужик на кабана,
А вслед за ним, пьяным-пьяна,
Туда же влезла шлюха.

Жуткий хвост, жуткий хвост,
Что доставал до звёзд,
Мечом стоял тяжёлым;
И кровожадны, и толсты
Там все английские хвосты
Стояли частоколом.

А клешня, а клешня
Из адского огня
Тащила ввысь Плутона,
Чтоб там прибить его скобой,
И звезды в ужасе гурьбой
Летели с небосклона.

Тут как раз, тут как раз
В короткий миг погас
Мой сон несообразный,–
Заря всходила, я во тьме
В неописуемом дерьме
Лежал в канаве грязной.

Перевод с нидерландского Евгения Витковского

WILLEM GODSCHALK VAN FOCQUENBROCH
(1640-1670)

JAPANSE DROOM

Op een tijd, op een tijd
Geraakte ik door spijt
In freemde fantazijen,
Ik ree op schaatsen door de maan
Over den hollen ocean
En ‘t puik van Canarijen.

Daar zag ik, daar zag ik
Ja in een ogenblik
Veel wonderlijke dingen:
Ik zag drie Spanjaards zonder hoofd,
Met lubben tot haar kin gekloofd,
Veel mooie deunen zingen.

Op de top, op de top
Zag ik een spinnekop
Zo groot als heel Brittanje;
Zijn poten waren wodergroot,
Zijn hoofd gelijk een wereldkloot
Spoog appelen van oranje.

Op zin neus, op zijn neus,
Vocht David met de Reus
En al de Philistijnen,
En in het midden van zijn strot
Zat roodneus met zijn rommelpot
En speelde gridelijnen.

Met zijn tand, met zijn tand
Sloeg hij een olifant
Van ‘t Oosten tot het Westen
En rolde zo de wereld rond
Tot stuiten aan de Noordergrond
Van Hitland nog ten lesten.

In zijn keel, in zijn keel
Zag ik een Frans toneel
Met duizend muzikanten.
Heel Vrankrijk was daar op den top,
Men zong en schonk er lustig op
De wijn van Alicanten.

In zijn maag, in zijn maag
Daar weiden alle daag
Wel honderdduizend ossen:
Men reed er d’ à la mode-toer
Met jonker Pover en zijn broer
En duizende karossen.

In zijn gat, in zijn gat
Zag ik het grote vat
Van Heidelberg peilen.
Ik zag de hele Spaanse vloot,
Die niet als met rijksdaalders schoot
Al in zijn bakhuis zeilen.

In zijn buik, in zijn buik
Daar zag ik nog tersluik
‘t Antwers Jezuietenklooster,
Hoe zij de martelaar Jan Huss
Verbrandden en Laurentuis
Ook brieden op den rooster.

Zijne rug, zijne rug
Vestrekte tot een brug
Van ‘t Noorden tot het Zuien,
Daar Teeuwis met zijn bult op liep,
De horen toetende, en riep:
Valt hier niet wat te bruien?

Op zijn knie, op zijn knie
Scheet een zoete honigbie
Een klomp van duizend ponden,
Daar nikkebol zijn part af kreeg
En scholneus stortte met een veg
Zijn broek uit ongebonden.

Aan ziij zij, aan zij zij
Stond het varken, was heel blij,
Omdat hij had gekregen
D’ hogerhand al van zijn boer,
Die dronken was al met een boer,
Een vrouw was heel verlegen.

Zijne staart, zijne staart
Die maakte mij vervaard
Door al het ijslijk moorden:
Gans Engeland was op de been;
De staarten waren al bijeen
Geknoopt met waterkoorden.

Met zijn poot, met zijn poot
Vertrapte hij de dood
En sloot z’ aan Pluto’s kluister;
Hij sloeg de starren uit de lucht
En zon en maan namen de vlucht,
De dageraad weird duister.

Kort daarnaar, kort daarnaar
Werd ik welhaast gewaar
Dat alles was gelogen.
Zohaast als mij de slaap ontschoot,
Lag ik, in een beslikte goot,
Bescheten en bespogen.

* Принадлежность этого стихотворения В.Г. ван Фоккенброху в нидерландском литературоведении поставлена под сомнение; другим возможным автором считается Арно ван Овербеке (Aernout van Overbeke, 1632-1674), в оригинале стихотворение опубликовано как стихотворение Фоккенброха в 1673 года, как стихотворение Овербеке – в 1719 году, переводчик оставляет этот спор нидерландистам.