Любовь, приносящая боль

Настоящим и будущим отцам посвящается

“Я ненавижу его, ненавижу!“ – она плакала в подушку. Целую ночь.
На следующий день Ирина не знала, куда подевать свой взгляд. Девушка не могла смотреть отцу в глаза. Но почему? Она же ни в чём не виновата. Это ему должно быть стыдно за то, что сделал вчера. Но он вёл себя так, будто ничего не случилось. Не замечал синяков на руках у жены, не видел красных от слёз глаз дочери. Он снова был ласков и заботлив. Как всегда после таких случаев. А ей было противно. Противно от его отцовских прикосновений, от воздуха, который сильно сжимал ей грудь, от нелепого света, лившегося из окна, от всего на свете, даже от своей никудышней жизни, от самой себя.
Завтракать вместе с родителями Ирина не хотела... Не могла. Девушка зашла на кухню заварить чай, но только порезала палец ноги об осколок разбитой вчера отцом кружки. Так и не позавтракала. Пошла в свою комнату и просто сидела. Смотрела на стену, на плакаты знаменитостей, на их улыбки, а самой хотелось плакать. Но теперь она себя сдерживала.
В комнату вошла мама. Присела рядом на кровать. “Он сумасшедший, – тихо сказала она. – Мы не можем так больше жить.“ В голове Ирины начал стучать маленький молоточек: “Зачем она мне это говорит? Зачем?!“ Глаза снова наполнились слезами, она уже не могла их сдерживать. Она не могла сдерживать себя. Девушка встала, стукнула дверью и выбежала на улицу.
Она видела, как соседка пошла выбрасывать мусор, как маленькие детишки гоняли мяч во дворе. Она видела, как отец сел в машину и поехал на работу. Но домой возвращаться не хотелось. Только через несколько часов девушка тихо открыла дверь квартиры и снова вошла в свою комнату...
Так прошёл день.
А вечером... Вечером кто-то позвонил в дверь. Открыла мама. Ирина услышала обрывки слов незнакомого мужчины: “…в аварию... к сожалению... мои соболезнования...“ Ещё она слышала, как закричала мать. Девушка не кричала... Она не могла. Только крупные слёзы потекли по её щекам.
Этой ночью Ирина снова плакала. А утром сожгла все вещи отца. Она любила его. Просто эта любовь приносила ей невыносимую боль.

ПЕРЕВОД

Любоў, якая прыносіць боль

Цяперашнім і будучым бацькам прысвячаецца.

“Я ненавіджу яго, ненавіджу!” – яна плакала ў падушку. Цэлую ноч.
На наступны дзень Ірына не ведала, куды падзець свой позірк. Дзяўчына не магла глядзець бацьку ў вочы. Але чаму? Яна ж ні ў чым не вінаватая. Гэта яму павінна быць сорамна за тое, што зрабіў учора. Аднак ён паводзіў сябе так, быццам нічога не здарылася. Не заўважаў сінякоў на руках ў жонкі, не бачыў чырвоных ад слёз вачэй дачкі. Ён зноў быў ласкавым і клапатлівым. Як і заўсёды пасля такіх выпадкаў. А ёй было праціўна. Праціўна ад паветра, якое моцна сціскала ёй грудзі, ад недарэчнага святла, што лілося праз вокны, ад усяго на свеце, нават ад свайго нікчэмнага жыцця, ад самой сябе.
Снедаць разам з бацькамі Ірына не хацела... не магла. Дзяўчына зайшла на кухню заварыць гарбаты, ды толькі парэзала палец нагі аб асколак разбітага ўчора бацькам кубка. Так і не паснедала. Пайшла ў свой пакой і проста сядзела. Глядзела на сцяну, на плакаты знакамітасцей, на іх усмешкі, а самой хацелася плакаць. Але цяпер яна сябе стрымлівала.
У пакой увайшла маці. Прысела побач на ложак. “Ён вар’ят, – ціха сказала яна. – Мы не можам больш так жыць.” У галаве Ірыны пачаў грукатаць маленькі малаточак: “Нашто яна мне гэта гаворыць? Нашто?!” Вочы зноў напоўніліся слязамі, яна ўжо не магла іх стрымліваць. Яна не магла стрымліваць сябе. Дзяўчына ўстала, грымнула дзвярыма і выбегла на вуліцу.
Яна бачыла, як бацька сеў у машыну і паехаў на работу, але дамоў вяртацца не хацелася. Толькі праз некалькі гадзін дзяўчына нясмела адчыніла дзверы кватэры і зноў зайшла ў свой пакой.
Так прайшоў дзень.
А ўвечары... Увечары нехта пазваніў у дзверы. Адчыніла маці. Ірына пачула абрыўкі слоў незнаёмага мужчыны: “Трапіў у аварыю... На жаль... Мае спачуванні...” Яшчэ яна пачула, як закрычала маці. Дзяўчына не крычала... яна не магла. Толькі буйныя слёзы пацяклі па яе шчаках.
Гэтую ноч Ірына таксама плакала. А раніцай спаліла ўсе рэчы бацькі. Яна любіла яго. Проста гэтая любоў прыносіла ёй невыносны боль.