Згубіўшы прытомнасць дзесьці,
Я ішоў па сівому небу.
Мне цяжка было данесьці
Каханне –
Спіхнуў на глебу.
Яно ж прарасло дзівосным
Парасткам з-пад асфальту.
На момант мне стала млосна,
Бо ўбачыў – каханне ў кратах.
Ірваўся цягнік на неба,
Стагнаў, бо каханне моцна
Разварушыла глебу.
Навошта мне Вольфганг Моцарт!
Мне Рэквіем напісала
Каханне струною парванай.
І раніцою грала пад гукі
Гітары зламанай.
На небе, сівым ад гора,
Нарэшце з’явілася сонца.
І сінімі плямамі мора
Плёскае ў чарцы, на донцы.
І вочы на ноч не замкнуты,
І рот на замок не закрыты.
Жыцця маяго пакуты
Былі назаўжды забыты.
Згуб шы прытомнасць
© Copyright: Лунет, 2003
Свидетельство о публикации №103011100089
Свидетельство о публикации №103011100089
Рецензии
На это произведение написаны 4 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.
