Вчера сидел в кафе с уставшей Музой.
Беседовали полчаса, не больше:
О том, что жизнь становится обузой
И надо через год пытаться в Польше
Налаживать рабочие контакты.
Я целоваться лез, она: «Дурак ты,
Я тут не для эмоцый і страсцей,
З сябрамі трэба бачыцца часцей».
Старэюць нават ведзьмы, гэта праўда…
Я папраўляю: "Не дурак, а дурань.
Калі сур'ёзна: што ты робіш заўтра?
Твая мне падабаецца фігура,
Сумую па руках тваіх і вуснах…»
- «Калі табе і сапраўды так «грусна»,
То палітвязням прысвяці радок,
Дашлі паветра свежага глыток…»
Прачнуўся ў поце пасярод кватэры
І напісаў на аркушы паперы:
«Пішы людзям. Чапаць навошта Музу?! –
Ні табе нерваў, ні табе аб'юзу».
14.11.2022
Музэйны
© Copyright: Вершы, 2022
Свидетельство о публикации №122111400324
Свидетельство о публикации №122111400324
Рецензии