Кватэрантам

Моцна хацеу бы верш слкласьці сяброукам,
Што у Пеці у хаце сямею сям'ёю жывуць,
Але мая муза сядзіць пад вінтоукай
Пачуццяу, якія як хмары плывуць.

Сяджу і сумую па родных прасторах,
Па маці радзімай, што у вечнасць пайшла.
Хаця сагравае надзея, што скора
Сустрэча наступіць, як промень святла.

Калі яна здзейсніцца вечная мэта,
Канец калі будзе слязам и бядзе,
Калі ужо наступіць бясконцае лета,
Калі наш Спасіцель на землю прыдзе?

А сэрца калоціць, нібы у Хатыні
Званы надмагільных халодных слупоу;
I рвецца да зорак к вялікай святыні,
Дзе панує братэрства, кіруе любоу.

Там нас зачакаліся сонмы блажэнных,
Што сціснуушы зубы цягнулі свой крыж,
Хто дух гартавау у пакутах страшэнных,
У нару не хавауся, як рудая мыш.

Няхай вас цалуюць духмяныя розы,
I ветрык вясенні цяплом абдае,
Няхай будуць толькі шчаслівыя слезы,
I жауранак у небе няхай вам пяе!

Кахаю вас, сёстры мае дарагія,
У сэрцы аблічча я вашы нашу.
Зараз я строчкі пашлю вам такія,
Пасля можа лепей чаго напішу.

1976 год